Herinnering
Steeds wanneer ik mijn ogen sluit en wegdroom
kan ik je weer zien en zie ik mezelf,
gelukkig met wat ik heb.
De zachte warme zon die haar hitte langzaam
verliest en de wereld in een dromerig roze sluier hult.
De geur van zoute ziltheid, brandend zand,
de geur van de zomer.
Het gouden zand waarop ik loop heeft de zon gevangen.
Het laat mijn sporen staan bij iedere stap die ik zet.
De zee waarvoor ik zoveel ontzag heb,
maar waarvan ik weet dat zij me uiteindelijk
toch zal weten te verleiden,
ze wist mijn sporen op haar beurt.
Met iedere stap die ik zet,
raak ik een stap verder verwijderd van jou.
Met een groeiende pijn in mijn hart
zet ik iedere stap heel bewust naar voren.
Ik kijk niet terug.
Het gemis zal op den duur slijten,
tot slechts een kleine leegte overblijft.
Een leegte die me dwingt te denken aan
hoe het had kunnen zijn.
Op een dag zal ik terugkeren,
zal ik niet langer vooruit kijken
omdat de toekomst me angstig maakt
en er niet langer meer toe doet.
Want de tijd die me dan nog rest
zal de moeite niet zijn tegemoet te lopen.
En wanneer ik terugkeer en ik me herinner
hoe gelukkig ik was met de zon, de zee en het zand,
dan zal ik me herinneren
hoe gelukkig ik was wanneer ik bij jou kon zijn.
Jij was degene die geluk betekenis gaf.
Beloof me dat je tot die tijd zo zult blijven
als toen ik je voor het eerst zag,
blijf in mijn herinnering.
Geplaatst in de categorie: afscheid
herinnering
545
Geef je reactie op deze inzending: