Netgedichten

netgedicht (nr. 27.407):

Verleidelijke geheimen

verrukking kleurde zijn ogen
toen hij haar
door het venster zag
de vrouw
wat was ze mooi
hartstocht groeide in zijn lijf
wijl hij zijn handen
aan de vensterbank vastklemde
hij verstijfde

ze droeg geen sjaal
het zonlicht
bespeelde
haar donkere haren
ze strekte haar blote armen
om de verwarde bos haar
los te laten vallen
krullen dansten in de wind
heel stil stond ze nu
roerloos

haar handen gevouwen
als in een smekende bede
aan de schepper van het heelal
of was ze aan het dromen
hij wist het niet
maar suste zijn geweten
hij keek naar de vrouw
van een ander
meer deed hij immers niet
doch hij behaagde

de wind wakkerde aan
ze boog voorover
water scheppend met haar beide handen
een diepe zucht zou hem verraden
een stap achteruit nemend
wist hij het zeker
ze had hem opgemerkt
hem gezien
toen ze even achterom
over haar schouder keek

de wind fluisterde
een regenboog
van verleidelijke geheimen
maar zij liep weg
ze keek niet om
ze liefde immers een ander