haar witte dood
Nooit zou hij het zeggen
aan zijn leuke ruwe maten -
dat bij elke streek van zijn
ingedoopte witte kwast,
dat bij elke kier die hij
bedekken zou, nee hard
en grondig gronden moest,
hij ineenkromp onder eigen
handen die naast het witten
leed verspreidden zonder dat
hij ’t koos. Hard zijn eist een
hoge tol die hij moest betalen
om maar niet te zwichten
Geen keus dan lijden bij elke
spin die hem de aanblik bood -
stervend in haar witte dood
Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus
Schrijver: George Knottnerus, 11 augustus 2009
Geplaatst in de categorie: werk
Prachtig werk!
super