Netgedichten

netgedicht (nr. 28.192):

alleen jij

te midden van wind
hang ik rozen tegen de muur
omlijst de bladeren met een museumstuk

rood
zoals het alfabet van liefde
dat verzinkt in vochtige voegen, zo vaak
beschreven en weer heengegaan

een dag, een uur, een week
of duizend en meer jaar

tot er niets meer over is
dan een beknot bedrog, de zware last
van het zwijgen

woorden ongebruikt

ik laat los
en rechtvaardig de spijkers in mezelf

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 17 september 2009

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

alleen jij

3.9 met 28 stemmen

1.343

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Quicksilver, 16 jaar geleden

In bewondering gelezen! Dit bijzondere gedicht geeft kracht om het beknot bedrog en zware last van het zwijgen los te laten. Ik lees een sterk gevoel van rechtvaardiging. Door haar verdriet heen groeit zij. Wat spreekt hier een diep gevoel uit!

Hieronymus (Ronny), 16 jaar geleden

ik weet niet wat ik zeggen moet
jij bent zo goed in wat je doet
Weeral genoten dichteres Kerima Ellouise

Henk Knibbeler, 16 jaar geleden

de koningin van het filosofisch gedicht schrijft mij weer flarden van zinnen en woorden die zoals ik het zou willen uitdrukken met enige 'weemoed' tot de lezer doordringen. mooi Kerima!

Martien Montanus, 16 jaar geleden

Deze hang ik niet op, laat hem los in m'n hoofd!
Heel mooi!

jan haak, 16 jaar geleden

Mooi inzichtgedicht, Kerima !

wietewuiten, 16 jaar geleden

ietwat zwaarder van woord en beelden, maar je reinste dichtersweelde. spijkers om nooit uit te trekken in dit gedicht.

windwhisper, 16 jaar geleden

wat zo mooi begon eindig met bedrog en is erg triest

annabel, 16 jaar geleden

rechtvaardiging van verdriet tegen het verstand in, door de pijnlijke plekken te benoemen. Lees ik het goed?

Geef je reactie op deze inzending: