Netgedichten

netgedicht (nr. 28.310):

Gedragen door een fluistering

ze verlegde een steen
omdat ze zich eraan bezeerd had
haar tred sloffend
haar schouders
alsof ingezakt
in haar doffe haren
de stemmen
van duizenden mensen geplakt
over niet willen deugen
over anders zijn

de echo van vader zijn stem
“stom geboren nooit iets bijgeleerd”
weerklonk in de diepte
van haar zijn

tot het moment
dat zij die steen verlegde
kracht in zich voelde stromen
alsof de wind
haar voeten en haar haren
op tilde
haar lusteloosheid
haar verliet
in haar ogen glansde
heel voorzichtig
vertrouwen

haar stem klonk
door het universum
“vader je vergist je “
toch sprak haar mond geen woord
het was de wind
die haar fluister droeg