Dementie
je kijkt
ontwijkt
de dag die er nog is
vergeten
in de tijd
met een sluier van niet weten
draag je stiltes in me op
kijk je blind naar ons verleden
alsof de dag is afgegleden
tot een wereld
die je mijdt
maar soms
verlicht de helderheid je ogen
schittert kleur tot regenbogen
zie je wat ons samen maakt
dan ben jij opnieuw de moeder
de onvolprezen hoeder
die in vuur over ons waakt
het zijn de stiltes
die weer keren
het is je traan
die alles dooft
het zijn
wij samen
die dan huilen
nooit meer schuilen
nooit meer blijven
in elkaar
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid