Netgedichten

netgedicht (nr. 28.335):

Handen vol fluisteringen

zo in de donkere uren
van de vroege morgen
als je het gevoel hebt
dat iedereen nog slaapt
dan komen overdenkingen
juist op die stille momenten
haar tegemoet fluisteren

wat ben ik rijk
zucht ze
nog half slaapdronken
wat ligt dat lekker
in mijn warme bed
nog even het kussen lekker
opschudden en mezelf
er in schurken

de poes die het gedraai
en gewoel aanhoort
miauwt om zijn ontbijt
tja dan gaat die ene voet
volgend door de andere
toch maar uit bed gezet
de gang naar het kleinste kamertje
dan naar de keuken
terwijl iets roodharigs
om haar benen kronkelt

in de spiegel
een wat verkreukte snoet
warrige haren
het begin van een glimlach
goede morgen meis
even later met de balkondeur open
ligt de nieuwe dag
met al de beloftes
aan haar voeten
ze ontvangt met ogen vol vertrouwen
handenvol fluisteringen