inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 29.901):

Paradijs.

Als ik 's zomers in mijn tuintje zit,
zie ik het paradijs,
de bloemen kleuren mijn horizon
en boven mij de lucht
Daar kan je heel veel sprookjes zien,
een monster, of gezicht
na een tijd vervaagd de schim
een wolk op de vlucht

De vogels brengen hun jongen groot,
wat hebben ze het druk
dus zette ik wat water neer
ze drinken en ze baden zich
en droogden in de zon
want regen viel er niet dit jaar
De herfst heeft zich aangemeld,
de winter komt eraan

Sommige vogels trekken weg,
een ander komt juist aan
De koolmees en de waterhoen
de roodborst in mijn tuin
zoeken wormpjes en zaadjes op
het is een heel gestruin
Ik hoef niet veel te vegen hoor
dat gaat wel door de wind

Gisteren hoorde ik nog zeggen,
het was nog maar een kind
In Zeeland is weinig te beleven.
Mensen werken voor hun brood
Dat duurt al eeuwen lang
De jacht, werd jacht
en ligt nu in de haven
De boer wordt met uitsterven bedreigd

Toerisme, dat levert op
Wie zaait de kool en bloemen dan
Vakantie, wordt dan, plaats vakant
en langzaam dringt het tot me door
waar leven we nog voor.
De eerste regels van de katachisme in mijn jeugd
was: Waartoe zijn wij op aarde
Om hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn.

Ook ik heb als vriendje mijn computer
maar wat als we helemaal geen energie meer hebben.

Kunnen we dan toch van de zon leven?

Schrijver: Anne Marie
Inzender: Peterdw., 3 januari 2010


Geplaatst in de categorie: woonoord

3.0 met 11 stemmen aantal keer bekeken 413

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)