En face
mijn ezel is van hout
opgerekt tot ooghoogte
 
wel zittend 
immers staande ziet men 
over het naakte linnen doek
herkent men niet de eigen droogte
 
om blinde vlekken te kunnen verven
spiegelt men zich aan een wit vlak
 
in deze ootmoedige pose 
kan men enkel inzicht 
uit schaduwrijke vergezichten 
verwerven
ze huizen namelijk onder eigen dak
 
de dag trekt voorbij, de nacht valt
zonder maar een tint aan te brengen
 
brandschoon schilderen 
is weinigen gegeven
 
het is tamelijk moeilijk  
om zelf gemaakte verf
met waarheid aan te lengen
Zie ook: http://www.fixpoetry.com
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 31 januari 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie

Geef je reactie op deze inzending: