En face
mijn ezel is van hout
opgerekt tot ooghoogte
wel zittend
immers staande ziet men
over het naakte linnen doek
herkent men niet de eigen droogte
om blinde vlekken te kunnen verven
spiegelt men zich aan een wit vlak
in deze ootmoedige pose
kan men enkel inzicht
uit schaduwrijke vergezichten
verwerven
ze huizen namelijk onder eigen dak
de dag trekt voorbij, de nacht valt
zonder maar een tint aan te brengen
brandschoon schilderen
is weinigen gegeven
het is tamelijk moeilijk
om zelf gemaakte verf
met waarheid aan te lengen
Zie ook: http://www.fixpoetry.com
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 31 januari 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie