in het voorbijgaan
hoe zij vanuit het afbrokkelend heden zich des
te steviger vastklampt aan lang vervlogen jaren
zichtbaar op een oude foto in sepiabruine tinten
boven de kast
waarop ze te midden van wie haar dierbaar waren
het leven nog rimpelloos toelacht, met een open
blik betast en verkent
hoe zij me woordeloos vertelt dat haar dagen
leger en eenzamer worden, haar aanwezigheid
stilaan overbodig lijkt
dat er niets meer beklijft, haar bestaan ten einde
loopt, alsof ze vrede heeft met wat er komen gaat
in het voorbije reeds over licht en van weerzien
droomt
Geplaatst in de categorie: ouders
Een afbrokkelend heden is inderdaad beangstigend maar heeft ook nog wel mooie momenten, voor anderen ook, én voor de persoon in kwestie.