Netgedichten

netgedicht (nr. 31.872):

eb en vloed

eindeloos ver, komen golven
ruisend, over het strand
dat glinsterend als kristal
de koelte graag ontvangt

een witte slinger van plezier
spoelt over kiezels en rotspartij
kust kleine kreeftjes, en stoeit
met het gifgroene wuivend wier,

daar waar het zijn einde vind
huppelend als een spelend kind
spoelt schuimend het water door
tot waar een schelp zich verloor

stilletjes trekt de vloed zicht terug
krult zich wit schuimend op
om met een behaaglijke zucht
zich te verliezen in blauwe zee.