inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 31.777):

Het jaagpad

Aan heimwee toegegeven ben ik voor even in m’n oude dorp,
loop langs het bruine water over het jaagpad naar de dreven,
zie nog m’n oom hangend in z‘n zeel op ‘t oude pad en tante
die aan de helmstok staat; mijn god wat voor leven was dat.

Vogels lokken met zang de zon over de rand van de horizon,
vieren geboorte van een nieuwe wereld, ik ruik in de wind
door dauw gekust land, de aarde rilt van genot onder de zon,
ik geloof graag dat ‘t euforie is omdat 't land mij herkent.

Gedachten doordrenkt met gevoelens van weemoed, rijgen
zich aaneen tot optocht langs voetlicht van het bewuste en
verhalen van soms al lang vergeten gebeurtenissen.

Op ‘n turfschip omgebouwd tot woonark groet mij een hand
ik herken in de figuur mijn oom die al jaren dood is, ik heb
de grens van waanzin overschreden, ben in ‘n waan beland.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 8 april 2010


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 308

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
mobar
Datum:
8 april 2010
Email:
mobarchello.nl
Mooi geschreven.
Naam:
josiene
Datum:
8 april 2010
dit gedicht deugt tot en met, fantastisch!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)