Netgedichten

netgedicht (nr. 31.914):

Vloek je vrij

Geef me je hand en proef de dag
het liefst nog voor de slaap je omhelst,
je moede ogen weer in het duister dompelt,
nergens scheen die dag de zon zo goed.

Elke nacht ontspruit er een nieuwe loot,
elke droom geeft domweg vertakkingen.
De wereld bestaat grotendeels uit water,
verwond je niet, put de aarde niet uit.

Een sterk geloof in het goede
behoedt je voor twijfel, geef me je hand.
Zelfs de dood draagt kuisheid als het laatste kleed,
vlecht van weegbree een nieuwer.
Beluister de zangvogels en hun zuivere lied.