Netgedichten

netgedicht (nr. 32.664):

Dodenakkers

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren
die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen

er groeien braamstruiken
langs de vervallen muur, gestapeld op de schei
van gezegende en ongewijde aarde

hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden
en 't stille graven in de nacht

het dodenhuis waar men voor altijd heten zal
of dat kleine houten kruis waar een ongekende naam
door de tijd wordt weggevreten.

Schrijver: Hanny, 19 mei 2010

hanny.vanalphen

quicknet.nl

Geplaatst in de categorie: verdriet

begraven

ongewijde aarde

4.0 met 14 stemmen

676

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:: dick panman
Datum:: 5 juli 2010
Email:: dickpanmanlive.com; ...waar men voor altijd heten zal...Mooi!!!

Naam:: pama
Datum:: 21 mei 2010
Email:: pebmartenskpnmail.nl; Een serene stilte ruist uit de gewijde grond en de rusteloze tijd brengt alles weer binnen de menselijke proporties. Mooie metaforen, Hanny.

Naam:: Martien Montanus
Datum:: 20 mei 2010
Email:: mamamoloxs4all.nl; Deze woorden raken, mooi gedicht!

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 20 mei 2010
Email:: voorjaarsvlinderhotmail.com; Pluizenbollen zweven op de wind, het zaad van nieuw leven. Rusten op namen die eens waren. Mooi neergezet!

Naam:: Sabrina Bielac
Datum:: 20 mei 2010
Email:: Siasdreamshotmail.com; Een gedicht om stil van te worden. De "Dodenakkers". Prachtig en vol gevoel indringend verwoord. Van mij een 10!

Naam:: switi lobi
Datum:: 19 mei 2010
Email:: acm.visserquicknet.nl; Indringend beeld geschest.

Geef je reactie op deze inzending: