Netgedichten

netgedicht (nr. 33.025):

Aambeeld van de poëzie

Aarde is hij, gestampte vreugde
en verdriet, teelt van verleden
en een toekomst op de akkers
van nog te vormen taal, waarop
hij alleen het onkruid wiedt,
gewassen woorden ontstaan in
trage groei, breekt inspiratie
open, gezaaid in onwelriekende
geuren van bemeste grond in
een bestaan dan komen literaire
knoppen geleidelijk tot bloei,
spottende maan met z’n bottende
streken schrijft bigamie in dicht
en morgenlicht, drijft de wereld
in een zee van ironie, waar
alleen het sceptisch cynisme
overblijft,ploegt voort in
schemerig evenwicht als gulzig
dromer, balancerend op een
laatste pennenstreek tussen
bedrog en eigenwaarde in, op het
aambeeld van ongebreideldheid
waarop de poëzie het best gedijt.