inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 33.090):

Zwaartekracht

Zo-even ontwaakte ik zo zacht,
ik dacht dat ik kon zweven,
waar eindigt zwaartekracht tot
hoever reikt de macht van leven?
Kan ik nog de sterren raken,
het hart te groot, totdat ik
mijzelf er buiten sloot,verloren
in de ruimte van de atmosfeer,
aan de gene zijde lonkt de
bloeiende heide in kansen op
het ritme van de genen heen
en weer, zwijgzaam roepend,
bevreesd dat iemand mijn
stemgeluid zou horen, als ik
in iemand anders was geboren.


Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 6 juni 2010


Geplaatst in de categorie: lightverse

3.2 met 8 stemmen aantal keer bekeken 434

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

kerima ellouise, 15 jaar geleden
zo zacht dit stemgeluid in ontwaken dat het fluistert, jezelf terug naar je hart...bijzonder mooi!
Anna, 15 jaar geleden
We proberen ons te onttrekken aan de wet van de zwaartekracht, met wisselend succes. Heel mooi gedicht.
astrid v, 15 jaar geleden
Een mooi gedicht dat ondanks de wet van de zwaartekracht licht genoeg is om te zweven en de sterren te raken.
marije Hendrikx, 15 jaar geleden
mooi verwoord dit leven buiten de zwaartekracht; mooie foto ook.
pelgrim, 15 jaar geleden
met nog een been aan 'gene zijde', ontwaken, als in een lucide droom, mooi verwoord dat moment.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)