Netgedichten

netgedicht (nr. 33.252):

met vaste hand

de wind steekt op
ik raak vermoeid wanneer het ruisen
zich laat horen, uitgestrekt
in het neervallen

misschien om het gemis van de ochtend
waarin bloei gulzig en ongeremd golft
naar het oor van verbeelding

om verder te gaan
verder dan de broodgedichte dodenakkers
die, verward, hun verlangen nooit meer
kwijtraken

in telkens grotere waterdruppels
om wat zij geworden zijn, onthecht van
licht en lelie, ongeweven en reeds
vervlogen

ik sluit mijn hand
gans alleen
rond donkere kamers

schrijf een belofte voor de stenen vol manen
verstaanbaar door de nacht

en de tijd nodig

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 14 juni 2010

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

met vaste hand

3.5 met 15 stemmen

423

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden

Het licht weeft zich in woorden, verbonden met de stenen.
De ochtend ontluikt het schaduwblad, in een kring van waterdruppels
toont de lelie haar bloeiend hart…Pracht gedicht!

pelgrim, 15 jaar geleden

daar in de donkere kamers, waar de eenzaamheid tranen laat, de stille wind haar ziel verheft, zal zij engelen schrijven met vaste hand.

julius dreyfsandt zu schlamm, 15 jaar geleden

prachtige verzen,,,,,,mooi

ingridvoerman, 15 jaar geleden

prachtig om te lezen,heel mooi.

pama, 15 jaar geleden

De belofte staat in de palm van je gesloten hand geschreven, er is tijd nodig om die te openen.
Heel mooi.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Het missen van de ochtend wordt later steeds heftiger, graag gelezen!

marije Hendrikx, 15 jaar geleden

zo onthecht van licht en lelies ; altijd maar weer.... en ... opnieuw
is dit weer zo subliem geschreven........

Geef je reactie op deze inzending: