Een doodkalme zee (haibun)
meeuwen dobberen
op een doodkalme zee
onrustig het hart
Ik zie de eerste springers in zee, ik zie de eerste gezinnen
zeulend met tassen vol voedsel en speeltjes. Onbekommerd
ligt de kust erbij. Ik tel minstens drie vers gebouwde vaste
paviljoenen. Opgetrokken in Noordwijkse retrostijl die me
doet denken aan Normandische badplaatsen, aan ansichten
uit de negentiende eeuw.
Ik lees psalm 93 uit het Book of Common Prayer, Day 18.
The waves of the sea are mighty, and rage horribly: but yet the
Lord, who dwelleth on high, is mightier. Verouderd wereldbeeld,
bezweken denkmodel? Ja, en toch ook poëzie die me herinnert
aan een bijna uitgebannen dimensie van hoogte.
Ik sta hoog op een uitzichtspunt onder een azuren hemel zoals
dat heet. Alles zit mee op dit moment, maar een gevoel van
geluk wil maar niet binnenstromen. Bentham schijnt eens gezegd
te hebben: geluk is: dom zijn en werk hebben. Werk heb ik, maar
ben ik dan nog niet dom genoeg?
Lectuur komt bovendrijven en zit me dwars. Zoals:
Het aantal dagvlindersoorten vermindert de komende tientallen
jaren met zeker 75 procent. Vijftig broedvogelsoorten zullen
in aantallen achteruitgaan. De kwaliteit van de natuur in
Nederland staat de komende tientallen jaren ernstig onder druk
door de verandering van het klimaat.
Ik sta erbij en kijk er naar. Volgens Maurice de Hond staat de PVV
nu op 35 zetels. Die lui weten het wel: allemaal bedrog, die verhalen
over klimaatverandering. Als je op hen stemt, verlost hun Messias
je dan van je onrust?
http://bit.ly/aCb5qM
http://bit.ly/cnPLiM
De foto is genomen in Wenduine.
De tekst op de roestige plaat
is van de dichter Chris van Geel en luidt:
De zee gaat aan gewicht ten onder,
geen golf die zich ooit boven houdt.
Zie ook: http://www.facebook.com/abelstaring
Schrijver: Abel Staring, 19 juli 2010
Geplaatst in de categorie: haiku
klimaat
318
Geef je reactie op deze inzending:
De bedoeling van mijn haiku kan duidelijk worden door wat er verder volgt aandachtig te lezen alsmede mijn antwoord aan joop. Een literaire tekst is soms wat lastig te vatten, maar zo heel erg moeilijk is mijn haibun nou ook weer niet, vind ik...
mooi geschreven en de bedoeling is duidelijk.
Ik heb het geheel 3x gelezen en ik begrijp niet de bedoeling ervan.
vervolg blijkt dat de verzenmaker onrust kent.
Idyllisch is ook de eerste alinea. De tweede zou ook gezien de psalmtekst idyllisch kunnen heten
maar de betovering van de tekst is voor de maker gebroken en toch houdt die er op een of andere manier aan vast. Alinea 3 maakt de positie van de maker duidelijk: hij staat op een uitzichtspunt, in de zeereep, pal bij Huis ter Duin. Hij zou happy moeten zijn, maar is dat niet. Bentham, een pragmatisch filosoof, wordt aangehaald. De maker
speurt naar de bronnen van zijn onbehagen en
de toestand van het klimaat, de afbraak, de gevaren die in het verschiet liggen zijn daar zeker debet aan. Aan het slot drijft hij de spot met de PVV.
Dat is de clue. Het is allemaal niet glashelder,
dat geef ik toe, maar alles hangt toch nauw samen en er is zeker een rode draad te ontwaren.
Het klinkt wel goed, zeg je, nou, zo'n opmerking doet de maker goed. Je moet deze haibun maar beschouwen als een vorm van hardop verricht zelfonderzoek: alles zit mee, maar waarom ben ik niet happy, hier en nu?
Met vriendelijke groeten,
Abel
Abel Staring