Help me!

Help me, vragen haar ogen red me,
zegt haar blik,
haar handen grijpen de mijne
strengelen zich vast, tot knijpen toe.

De pure onmacht
die uit die greep zich in mij nestelt,
geeft me de angst
die me in nachtmerries zo vaak achtervolgt.

We kunnen haar niet redden,
niet helpen, alleen toekijken,
want we zijn machteloos
en de nachtmerrie wordt vervolgd,
tot het einde der dagen.

Als ze me eindelijk loslaat,
zijn mijn handen blauw
is mijn gevoel verschrompeld
tot een niet noemenswaardig element,
alsof er iemand op is gaan staan,
net zo nietsontziend als zij die daar zit,
overgeleverd aan zichzelf.

Die rot ziekte ook!

Helpen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 12 stemmen 380