Netgedichten

netgedicht (nr. 35.093):

-Zijn eigen lied-

Gretig, golft het zijn lichaam in
zonder einde, zonder begin.
Iedere schreeuw om hulp wordt verdooft.
Alle hoop verloren waar hij ooit in heeft gelooft
alles verloren waar hij ooit voor heeft geleefd.
Zijn tong verslapt, zijn hand beeft.
Proostend, op een oneindig feest
wat eens was en vast..ooit..is geweest.

Allen kijken hem aan
laten hem los, laten hem gaan..
al wankelend over een rechte Lindelaan.
Hoofdschuddend, horen zij aan
zijn onbezonnen, eigen, lied
want
zoals zij zingen...lukt hem niet...
.....-alleen-.....

Verlaten, uit het niets, liep hij weer heen
waaruit en waarin, hij vervolgens, opnieuw verdween
....-alleen-......