Verliefd
Een weekje Tessel en dat is voor Jeronimo van Elk wandelen door vervagende herinneringen. Hier sliep hij in een hooiberg en had het koud, daar liep hij voor het eerst met een meisje hand in hand en wist hij niet hoe hij het had. Ze was z’n famke maar haar stem kan hij innerlijk niet meer tot klinken brengen. Herinneringen worden kaal als de nervatuur van een afgevallen blad. Hij rooit weer even op z’n knietjes sneeuwklokjes, daar bovenop die begroeide tuunwal, maar waarom juist daar en wat was het gewin? Eens reeg hij tabaksbladeren maar de finesses is hij vergeten. Hij staat weer even in een kring rondom een vlaggenmast, maar met wie precies? Twee coupletten van het Wilhelmus zongen ze ter ere van Bernhard. En hij zong mee, toen nog een onversneden monarchist.
Ook nu weer trekt hem het water. Vroeger zwom hij bij vloed in de Waddenzee. Met een schare kuis geklede jongeren. Nu luistert hij naar de schipper van de Texel 10 die grappen en grollen ten beste geeft en eet hij garnalen, nog lauw van het koken. Hij snakt overal naar ruimte en vindt die bij het kijken naar de vuurtoren: links daarvan de Noordzee en rechts de Waddenzee.
Dichter bij de elementen is hij. Meer lucht is hier en minder lawaai. Lucht en leegte en vooral licht, intenser nog dan het licht in Noordwijk. Jeronimo is verliefd. Verliefd op dat licht boven de Slufter waar de aarde op haar zij ligt te wachten op de overweldigende zee.
volle maan
en straffe noordwester:
de slufter voelt
tot in de smalle prielen
de drang van het water
Zie ook: http://www.facebook.com/abelstaring
Schrijver: Abel Staring, 26 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: haiku