Netgedichten

netgedicht (nr. 35.896):

Vergeten

Ik dans met mijn ogen
over de aarde en je steen
in het leven was je mooi
nu lig je hier gewoon gemeen.

Gevlucht van alles
dat maar ontvlucht kon worden
van stress van werk
tot het wassen van de borden.

Bloemen sieren nu jouw zijn
wat jij anders zelf wel deed
ik ben er om je te 'zien'
want denk maar niet...

... dat ik je ooit vergeet.