Netgedichten

netgedicht (nr. 36.114):

Eijerland

Nog bij eb kwamen ze samen
hooggelegen rondom water
zij aan zij met hun gedachten
aan verdronken Eijerland
hier eens verloren aan de Noordzee
die hen meetrok in de ginder
om opnieuw daarna geboren
als een onderwatervlinder
te verdwalen langs het lege
dat de zee er had verkregen
met de dominee - het scheepsjong
goudverdieners en hun zegen

Langs waar koele nachten gleden
haar Lutine had gelegen
zong het schuimlied van de Noordzee
losse mossels nu uit zand
als schommelbootjes van het Vlie
die naar de oppervlakte stegen
voor een onderwatervlinder
die zijn dood steeds had verzwegen
maar wou leven als het kind
dat er het leven had gestand
met bolle wind in zijn gezicht
en witte parels in zijn hand

Zie ook: http://www.stromangedichten.blogspot.com

Schrijver: jan haak, 16 november 2010

janhaak

zonnet.nl

Geplaatst in de categorie: woonoord

eijerland

west vlieland

lutine

4.1 met 9 stemmen

1.291

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Tjoke, 15 jaar geleden

Wow, vind dit gewoon heel erg mooi, de woorden, de beelden. Dankjewel.

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden

Wat een prachtig gedicht!

pama, 15 jaar geleden

"De getijdenstroom weegt mij zachtjes op haar gouden weegschaal, voert me naar een wit parelstrand waar ik alleen mag komen in een droom." Mooi om te lezen.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Prachtig gedicht!!

kerima ellouise, 15 jaar geleden

een zeelied dat zacht doet schommelen...mooi!

Henk Knibbeler, 15 jaar geleden

wat een eiland kan betekenen en hoe je met stuivend zand op je mond en huid langs de zeereep kan gaan, knap werk Jan!

Herman Grouwels, 15 jaar geleden

Beste Jan,
Ben al langer fan.
Vooral de zin: "zong het schuimlied van de Noordzee losse mossels nu uit zand", trok me over de streep.

Geef je reactie op deze inzending: