De avond draagt.
De avond draagt het licht van de nacht
waar ik kijk en wacht in een stil verlangen.
Tot de sterren aan het firmament verschijnen
mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen.
Als de ochtenddauw mij dan gaat omarmen
zal de nieuwe dag mij ook weer verwarmen.
Dan zal ik mijn vleugels dicht gaan vouwen
niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.
Zie ook: http://www.zeelandnet.nl/weblog/data/paulah/
Schrijver: Paula Hagenaars, 12 december 2010
Geplaatst in de categorie: emoties