Netgedichten

netgedicht (nr. 36.803):

Voetafdruk

Seconden gaan te rap om
de uren te vergaren, wat ons
bindt is tijd, gesponnen op
spinnewiel van het oude, - en
het nieuw jaar, als we ons in
vluchtigheid ontmoeten dan
zwaaien we misschien wel
naar elkaar en terug, al
moeten we bekennen dat we
elkaar nog steeds niet leren
kennen, wat mensen scheidt is
gezaaid door onbekendheid en
angstige gedachten om samen
door die ene poort te gaan, die
alleen door moed opengaat, één
universele habijt om te slaan om
niet in het bloed van eeuwen te
verdrinken, dan vervagen angstige
gedachten in beider voetafdruk in
de stuifsneeuw om als fijn kristal
te laten klinken. Was dat niet de
boodschap uit een herderstal ?

Uit de bundel:
'Is mijn oude jas wel versleten?'