Netgedichten

netgedicht (nr. 36.970):

Gewoonte ?

Schuchter bewoon ik de
verlaten vlakten, er is niet
meer te verlangen, ook niets
meer te verwachten, dit
niemandsland kan ik niet ruilen,
voetstappen hangen als gedempte
geluiden in de mist, onbekende
stemmen van vroeger vrienden
dringen tot mij door, waarom
zou ik antwoorden om met hen
weer te huilen of te vrezen boven
houten kisten, daar ontbindt het
verleden zich in de toekomst.

Blindelings levend, in het verlengde
van hen die voor mij gingen tot hun
dood, verwijder mij stilzwijgend
van de vragen in mijn hoofd en
van alle graven neem ik afstand van
wat ik moest beloven, onmerkbaar
de weg van het mijne, toch blijf ik
ademen, lach ik uit gewoonte, dat is
misschien nog het ergste van alles.