Boven de taalgrens
Tergend langzaam worden
gedachten weer begaanbaar,
verbleken metaforen in de tijd,
zwerven purper deeltjes taal
in kortstondige regenbogen,
gekastijd door toevalligheid,
kwinkslagen schieten droom –
kastelen aan flarden, associaties
van herinneringen uit het niets en
uit wollige kluwens van overtal
en hernieuwde nalatigheid.
Toch weer dezelfde clichés te
vinden en de woorden goed te
praten om vergankelijke gedichten
te vullen die kennelijk zijn zoek
geraakt, boven de taalgrens waar alles
ijl is, vrij te ademen soms in oeverloze
regels die geen twijfel overlaten.
“Soms dicht een vers zichzelf en
soms slaat de dichter dicht ”
Pama
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 26 januari 2011
Geplaatst in de categorie: taal
heeft dit schitterende vers zichzelf gedicht.