inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 38.051):

Anonieme man

Ik stond stil met mijn fiets,
als een schim, verstild als
een zombie voor zich uit starend,
naar een vrouw die haar kind de
melkfles gaf, ik dacht, waarom
niet je bolle borst, leeg?

Ik zag dat omstanders zich
automatisch zorgen om mij maakten
en terecht, ik had zo kunnen hemelen
vanwege mijn falende hart en misschien
wel omdat God het nu wel genoeg vond.
Er zijn grenzen aan menselijk lijden.

Opeens liep er een oude man op mij af,
hij keek mij heel diepzinnig aan en
ik zag hoe hij mijn auraleed met zijn
ogen en ziel de grond in boorde. Hij
maakte mijn ziel met een blik schoon,
zoals Christus dat kan, maar hemel,

Hij was het dus!

Schrijver: Joanan Rutgers, 16 maart 2011


Geplaatst in de categorie: mystiek

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 151

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Irmlinda de Vries
Datum:
18 maart 2011
Email:
irmart140xs4all.nl
In onze diepste wanhoop, hopen we veelal op een wonder. Soms wordt onze wens vervult, maar vaak is het een lang wachten op. Heel rakend beschreven in je gedicht!
Naam:
kerima ellouise
Datum:
17 maart 2011
Email:
kerima.ellouisegmail.com
als het hart oprecht is, kan het dan falen...soms kan een wenk, in welke vorm dan ook, een bevrijding schenken...heel mooi neergezet.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)