Anonieme man
Ik stond stil met mijn fiets,
als een schim, verstild als
een zombie voor zich uit starend,
naar een vrouw die haar kind de
melkfles gaf, ik dacht, waarom
niet je bolle borst, leeg?
Ik zag dat omstanders zich
automatisch zorgen om mij maakten
en terecht, ik had zo kunnen hemelen
vanwege mijn falende hart en misschien
wel omdat God het nu wel genoeg vond.
Er zijn grenzen aan menselijk lijden.
Opeens liep er een oude man op mij af,
hij keek mij heel diepzinnig aan en
ik zag hoe hij mijn auraleed met zijn
ogen en ziel de grond in boorde. Hij
maakte mijn ziel met een blik schoon,
zoals Christus dat kan, maar hemel,
Hij was het dus!
Geplaatst in de categorie: mystiek