Netgedichten

netgedicht (nr. 40.706):

Vergezicht

Vergezicht.
Over land ontwakend morgenlicht
nevelt mijn adem grauw
overdekt de welige mensengroei
met een deken van rouw.
Gelaten.
Stromen woorden uit met troost
overladen monden
in lege ogen woekeren
tranen mijn diepste wonden.

Ik draag met jou
mijn liefde voor
het leven waarin ik alles
samen met jou verloor.

Ik draag je nu
voor het laatst.

Raak ik je aan
de wereld kwijt.

Verse aarde
de eeuwigheid.