Septembermiddag

Spontane creatie was de reden
dat er iets was in plaats van niets
en waarom hoge bomen licht zochten
niet meer van richting veranderden
die regenachtige septembermiddag
toen we niets zeiden, en toch jouw stem
in mijn gedachten eenzaam klonk
alsof een vreemde mijn bestaan volgde
mij vanaf grote afstand iets toefluisterde
wat tussen muren besloten, en niet
voor dove oren bestemd, zijn ingang vond
in wat we later verdwalen noemden
en niet meer konden herstellen

de reden dat het universum bestond
middels communicatie, was ver te zoeken
en niet alleen monologen, die jij uit je
duim had gezogen, kierden tochtig
achter nutteloosheid van weinig geluid
en onbestemde herinneringen, die onze aandacht
achter een horizon lokten, zonder besef
voor de ondergang, die ons trefzeker bleef
behagen met zijn weemoedigheid

en toen we vertrokken, bleef een van ons achter
terwijl de ander stoute schoenen had aangetrokken
en de aarde betrad met een nat en droevig afscheid
waarvan we wisten dat het eeuwig was
en allang niet meer zo spontaan als het begin
dat ons als een geboorte had toe gelachen
ondanks de hersenschimmen die ons toen al
teisterden, met verbijstering en faalangst

omdat de herfst zo vroeg begon.

herfst afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 20 stemmen 596