Netgedichten

netgedicht (nr. 42.802):

die dag te sterven

geen vogel
geeft er antwoord
en de treurwilg prevelt tevergeefs:
niet doodslaan

naald na naald
in ogen,
ontredderd blauw

nijptangen in bolle buiken
trekken de dood naar lege handen;

het geschreeuw waait
door onbestaande ramen, vrouw
na vrouw

niet doodslaan

trage messen sluipen
door identieke lijfjes; harten
op zwarte, naamloze schaduwen, kind
na kind

uit het stof, uit versteende vleugels
uit de sporen van scheefgetrokken monden
uit de tijd, zevenenzestig jaar geleden

sla me dood

Auschwitz-Birkenau 19 februari 2012

Schrijver: kerima ellouise, 10 maart 2012

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: oorlog

die dag te sterven

3.0 met 12 stemmen

465

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

katty, 13 jaar geleden

Hoe het daar beleven in een paar woorden letterlijk wordt weergegeven...ik kreeg het koud en voelde de pijnen , hoorde de schreeuwen, keek weg van de gruwelheden.

oswiecim, 13 jaar geleden

in die barakken heersten de nachten van de lange messen. met jouw pen om ze te bekampen.

switi lobi, 13 jaar geleden

Ik heb er al veel autobiografische verhalen over gelezen, Kerima.
Jij sluit er naadloos op aan.

Hilly Nicolay, 13 jaar geleden

Die pijn, die vele tranen. Intens en zo goed het gevoel verwoord Kerima.

Gerhard Burgers, 13 jaar geleden

gevoelig en zeer prachtig geschreven. diepgang.

Irmlinda de Vries, 13 jaar geleden

Ja... zo voelt het... gruwelijk... realistische weergave. Alles doet pijn.

jdzs, 13 jaar geleden

hoe men afschuw moet verwoorden...

Geef je reactie op deze inzending: