Netgedichten

netgedicht (nr. 43.188):

HERFSTGROND

De voldane aarde van het najaar
mijmert dof berustend, glimmend, trots, bewust
over dankbare, vergane wellust,
die zij gul gaf aan bloem en korenaar.

Bezadigde kluiten voelen zich zwaar,
worden door natte koelte sterkend gekust,
verzorgen teer leven, dat in hen rust,
hoopvol uitziet naar de wintertovenaar.

Verstild wandelt bezwerende daadkracht
door het kleffe zwart, schept met wonderhanden
luchtig kruim voor de maandenlange nacht.

Het duister binnen de zachte wanden
is al wat daar woont een vertrouwde wacht.
Warme wil om te bestaan blijft branden!