Netgedichten

netgedicht (nr. 43.652):

Een glimlach, twee mooie ogen

Haar glimlach maakt haar tot de zon
maar voor haar ben ik de maan
wou dat ik in haar glimlach verdrinken kon
maar mij ziet zij niet staan

Haar ogen, glinsterend als zuiver goud
lood is wat ik ben als ze naar mij kijkt
een twinkeling, weet dat ik van haar houd
maar niets is waar ze mij mee vergelijkt

Eén levenslust van een draak die altijd spuwen zou
maar de vlam komt nooit tot leven
en grom, een vonk, maar nooit die vlam
de brandstof ontbreekt

In het donker kijk ik toe
zie hoe zij lijdt
de draak die nooit zal spuwen
want de brandstof is mijn hart

Eén glimlach, twee mooie ogen
en mijn uitingen van onvermogen

Die lach is als zuurstof
voor mij nooit weg te nemen
neem weg en maak mij dof
zonder haar zal ik altijd wenen

Die ogen zijn als vogels
dansend maar op afstand
probeer ze altijd te vangen
maar ze vliegen altijd weer weg

De draak is neergedaald
is bang nooit te spuwen
zie alles, maar ben verdwaald
de brandstof veilig in mijn hart

Ginds, in het donker
een grom, een vonk, een vlam
mijn hart vond zijn weg naar jou
de draak kan voor eeuwig spuwen