eens zong zij bloemen
eens zong zij bloemen uit haar mond
en vogels uit zon-doordrenkte haren
lachte ze haar tanden bloot
en danste zich vrij in t mulle zand
haar ogen groot en wijd
keek zij hongerig uit naar de wereld
maar na het knellende ontmoeten
loste haar lach op in dovemansoren
In pirouette bewoog ze naar omlaag
daar zingt zij nu een eigen lied
haar dans - danst zij alleen voor zon en wind
en vogels die zich nestelen in het blauw
van de hemel die woont in haar hoofd
de wereld in de wereld is een doolhof - zingt zij
met duizend poorten en vuurspuwende draken
er is maar een die naar vervulling voert
daar tussen vogels en bloemen
onder 't hemelsblauw
hervindt zij zichzelf
alleen
Zie ook: http://www.maryama.nl
Schrijver: Marije Hendrikx, 26 juni 2012
Geplaatst in de categorie: algemeen
Daartussen zichzelf weer vinden. Mooi gedicht Marije.
Schitterend!