Vingertje.
Een spin zo groot als mijn hand, maakt zich klein
en laat zich vallen tussen de dozen en blikken
op de schappen van het oude en stoffige magazijn.
Op mijn zoektocht stuit ik ineens op een klein aapje,
dat ik probeer te pakken.
Maar dat gaat zo maar niet, het is een echte acrobaat,
en op de vlucht bijt hij een kleine jongen in de kuit:
het is mijn kind! Het is mijn zoon die hij gebeten heeft!
Mijn niet aflatende jacht op het diertje heeft deels succes,
ik tref hem even verderop aan, op de rand van het trottoir.
Maar merkwaardig als het is: hij heeft een mobieltje in de hand.
Omdat hij in gesprek is loop ik, uit respect, hem eerst even voorbij.
Mijn God: hij spreekt Frans!
En wie ik ook spreek: niemand die mij gelooft.
Maar het is echt waar, alleen: de twee oude dametjes
zeggen me bij alles wat ik neerpen dat het niet waar is,
en hoe ik het dan wél zou moeten doen, en dat we,
ik herhaal we, het er niet meer over zullen hebben.
Het zweet breekt me uit, het benauwende, het verstikkende
en belerende vingertje van een paar oude dametjes,
geheel van een andere planeet, knijpt mij de strot dicht.
Petertje Pas Op!
hotmail.comGeplaatst in de categorie: internet
Kritiek.
341
Geef je reactie op deze inzending: