Netgedichten

netgedicht (nr. 45.112):

Wanneer ik in de aarde word gelegd...

Een zonovergoten zondag, met wind die
het licht doet dansen door de ramen;
weemoed wordt geboren want morgen is
het al oktober: de bladeren gaan vallen en

heel de herfst kondigt zich aan, met regen
en stil verdriet, met afscheid en woorden die
niet meer gezegd zullen worden, te laat
om alles nog in te halen, goed te maken.

Dit korte leven: een lichtflits in de eeuwen
die kwamen en gingen en altijd verder gaan.
Herinneringen worden opgestapeld als de

bladeren die zullen vergaan. Kleuren verbleken
en worden grijs van verdriet. Toch wil ik blijven
hopen en uitzien naar een nieuw leven.

http://www.youtube.com/watch?v=H3wAarmPYKU