wiegenliedje voor een vogel
vanaf het prille moment
waarop de gevederde
zijn lange hals
om haar verlangen windt
de snavel neervlijt
in de welving van haar borsten
haar naaktheid toedekt
met zijn verentooi
wéét zij zijn vermomming
zij laat de vogel
en wiegt het kind
verjaagt de onrust uit zijn ziel
haar buik wordt verlangen
maar zij wacht
tot de man in de vogel ontwaakt
die haar neemt
wild en onstuimig
die onrust uit haar hart jaagt
haar wiegt als het kind
dat zij is en hij
Zie ook: http://www.maryama.nl
Schrijver: Marije Hendrikx, 30 november 2012
Geplaatst in de categorie: mystiek
Zo zullen ontelbare tulpen
brandend met vlammen zo rood
oplaaien boven hun liefde