Netgedichten

netgedicht (nr. 46.763):

tijdloos nabij

zó verloopt het steeds vaker

vooral op een lange winteravond als
ik bij een aantal portretten op de kast
een kaarsje ontbrand

en later, wanneer de nacht weer valt
nog een poosje naar elke foto staar
voordat ik ze in het donker zet

juist dan, op dat moment lijken hun
gezichten nog even op te lichten

alsof zij hoe jong of oud ze ook waren
nimmer afscheid namen nu tijdloos
met ons verder leven

wanneer ik het vlammetje doof iets
van gemis mij nog vaag omringt

misschien mijn droom van weerzien
levend houdt