Jongleren ?

Wat ik mijzelf te zeggen heb verneem
ik pas als het op papier staat, niet
altijd tot algemeen genoegen,
uitgedrukt in een idee of daad.

De taal als betaalmiddel is beperkt
om dit verhaal te kunnen spreken,
de woorden zijn wat leeg, missen
het gevoel van richting en wat in de
geest verdwaald, slaan bruggen te ver
en te vrij vertaald, voor alle geplengde
tranen die ik heb opgehaald.

Op eenvoudig en louter gestelde
vragen kan ik niet de juiste waarheid
vinden, woorden werden holle vaten,
tot hun resonantie mij de les weer leest,
om gaten te dichten door een lome
stroom van zinnen zichzelf geneest.

Spat mijn transparante inkt uiteen,
fragmenten opgevangen op de
autonome rollen van de pers en tot
vrije staat verklaard, blijven gedachten
stromen vanuit mijn intuïtieve bron, in
alles wat ik bedenken mag en kon, ietwat
verjaard, zal sterker groeien dan beton.

Wordt dit relatieve onvermogen, de
taal als laatste redmiddel gebracht,
de balans te mager afgewogen, dan
kan ik in die stilte beter zwijgen om
het spraakvermogen te repeteren in
een permanente klacht, jongleren
met zinnen misschien wel dichterlijk,
maar tevens el - en eeuwenlang.

... "De grenzen van mijn taal zijn de grenzen van mijn wereld".

Wittgenstein. ...

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: Pama, 28 februari 2013

pebmartenskpnmail.nl

Jongleren met de taa

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 165