Netgedichten

netgedicht (nr. 47.201):

Glas zonder lijnen

is er rust
als ik in de spiegel kijk
de schermen
voor even zwarter zijn

kan nu niet zappen
van het grote gat
waar ik vroeger
veel contact mee had

ik lach schaapachtig
vingers zijn gevangen
in een vrijheid
die onwennig voelt

praat tegen woorden
die maar niet
willen verschijnen
op glas zonder lijnen

dacht de wereld te kennen
maar in dialoog met
eigen spiegelbeeld moet ik
eerst weer aan mezelf wennen