Netgedichten

netgedicht (nr. 47.905):

Ze bewoont de stilte

Ze bewoont de stilte,
ze bedrijft de moraal
voor mij in een nog
te ontdekken taal.
Ik vroeg haar, hoe is
het wonen in deze
mantel van stilte?

Geen geluid kwam
over haar lippen en
en uit haar gesloten
mond, slechts verlichte
woorden die ik verstond
uit het spel van beide
ogen en die ik begreep;

“ Als ik in het licht van
van de sterren woon
is er geen schaduw en
geluid meer nodig om de
leegte te verwarmen,
daar binnen heerst
geen kilte, alleen een
zon en maan in harmonie,
al ben ik daar nog
hemelsbreed vandaan,
alvorens tot het kindsdom
terug te gaan.

“Ik zal zolang zwijgen om
de geluidloze woorden op
je grafsteen te laten rijpen,
onuitwisbaar en afgewogen
om de betreden grond en gaven
samen schoon te wassen.”