Netgedichten

netgedicht (nr. 49.024):

geen poëzie

ik draag wervels
van een beest
op een eiland dat zichzelf
wil verdrinken

korte en lange verhalen
kraken uit kaken van vloed

stuwen beenderen en karkassen
uit de zeebuik

*

zij baart het verleden
met dode vleugels terwijl oude eieren
openbarsten door regenvlagen

de stank, nog gruwelijker dan ik wist
schuift voor de wolkenhemel
kokhalst
mijn herinneringen
tot ook de laatste bakens verdwijnen

ik luister
nimmer vader-lands-loos

*

zij wordt steen, levend
met mijn tranen en handen
over haar heen, gewerveld

Schrijver: kerima ellouise, 29 augustus 2013

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

geen poëzie

4.0 met 5 stemmen

236

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:: Marije Hendrikx
Datum:: 2 september 2013; Adembenemend, beeldend en prachtig!

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 31 augustus 2013; Het leven legt zich vast in verhalen, illustreert de lach met daaroverheen de traan. Soms zichtbaar, nog vaker verborgen. Gedicht en beeld mooi passend bij elkaar Kerima.

Naam:: geeraardt
Datum:: 30 augustus 2013; beklemmend gedicht...

Geef je reactie op deze inzending: