Uitgeblust
In het blanco spreken
vormt zich een stilte van on-uitgesproken taal,
waardoor in reflectie
de mooiste droom-ver-halen verschijnen
die aan een nog ongekende illusie
vorm gaan geven
uitgroeiend tot een nog onbekende bloem.
In sereniteit stromen tranen
om het afscheid van verdriet
vast-geankerd in het pijn lichaam
geïnspireerd door beeldend verleden
waarin gesproken woorden
onbeduidende uitgebluste lege hulsels bleken..!
Ik luister nog slechts naar de fluistering
van on-gezaaide liefde
die als een wilde roos uitbloeide
en verwelkt in de branding van de dageraad.
Kan het zijn dat sommige creaties in het leven
echt alleen gebaseerd zijn
op het verlangend chaotisch denken in het heden?
Geplaatst in de categorie: emoties