Netgedichten

netgedicht (nr. 49.666):

Web

Door mijn eigen gesponnen web
zit ik gevangen
in mijn trui van losse wollen draden
waarvan ik niet meer weet
wanneer de steken zijn gevallen

Met verbeten mond lig
ik onder mijn deken van vlinders
hun vleugels wijzen mij het pad
waar ik met mijn blote voeten
de aarde weer kan voelen

Door mijn eigen tralies om mij
heen te solderen
voel ik de kilte van het staal
onwetend hoe de warmte van
de zon op mijn huid zal voelen

Met zwarte ogen zit
ik naast een zilveren dame
haar broze stem, haar zachte handen
wijzen naar de wolken en de zon

wijzen naar de wolken en de zon