inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 50.311):

verlaten

soms is mijn aarde
niet groter dan twee voeten
en mijn hoofd het heelal

anderen zijn de schimmen
die onaantastbaar wroeten;
innerlijke duivels die de schaduw
in mij willen beminnen,
en al doende licht doen dimmen

dan heb ik weer echt weet
hoe naakt ik staar naar dromen;
en dat ik enkel door te sterven
bij jou, de onzichtbare
andere mens kan komen

dat ik de dageraad
opnieuw zal kunnen erven
en ontspruitende hoop
weer in mij mag wonen

*

ik ruik dan opnieuw jouw geur
en proef de lippen van het zachte woord
aanschouw mijzelf in mijn eigen kleur:
de ziel welke mij toebehoort



Die Verlassenheit

manchmal ist meine Welt
nicht größer als zwei Füße
und mein Kopf das Universum

die anderen sind Phantome
die unantastbar wühlen:
innere Teufel die die Schatten
in mir lieben wollen
und so das Licht abblenden

dann weiß ich wieder genau
wie ich auf nackte Träume starre;
und ich nur durch das Sterben
zu dir, dem unsichtbaren
anderen Mensch kommen kann

daß ich die Morgenröte
wieder erben
und sprießende Hoffnung
auf’s neu bei mir wohne darf

*
ich rieche dann deinen Duft
und schmecke die Lippen
des weichen Wortes
sehe mich in meiner eigenen Farbe:
die Seele, die zu mir gehört


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 17 december 2013


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.3 met 7 stemmen aantal keer bekeken 357

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Jan Haak, 11 jaar geleden
Prachtige openingszin
kerima ellouise, 11 jaar geleden
de eigen ziel kleurt het beeld telkens weer met hoop...mooi gedicht.
wietewuiten, 11 jaar geleden
weer een knapperd, julius. je kleurt je woordenlijntjes fijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)