Telkens
telkens als ik
een kleed afleg
zie ik na de woestijn
een herkenbare weg
als ik mijn schrift
ooit niet meer aanleng
zal er dan een beeld zijn
waar mijn ziel zich
weer opnieuw in grift
of zal het laatste
mij eeuwig naken
een nog verdere vulling
van mijn testament wraken
soms, kijk ik willoos
in het veranderlijke
en ervaar de sfeer
van het vergankelijke
in hedendaags zijn
zal ik opnieuw opstaan
in de ouderdom, maar
als immer in aanvang
kinderlijk klein
of is de lucht open
mijn dracht verlopen
en slijtage niet meer telt
natuurlijk is het zo
dat allengs mijn rug
naar dichterbij helt,
waar het aangezicht eeuwig
wordt verlicht,
mijn tijd verlopen is
en enkel de laatste liefde nog geldt
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 12 januari 2014
Geplaatst in de categorie: filosofie