Waar de narcissen zich laven...
Een nieuwe horizon raakt
de haartjes in je hals,
daarachter leggen
duizend schaduwen een
groene toekomst uit.
Het doel, mijn ongeduld zo
van de dromenwagen getild.
Gedeeld door beide lippen,
vanaf een tere huid, op handen
gedragen naar het gereserveerde
plekje in het landschap.
De vol gedekte tafel maakt de
spijs overzoet, ongewild geleid
door de blik vanuit je silhouet
en de terugkerende verleiding
uit het ongekuiste bloed.
We liggen begraven op het veld
tussen jouw hoop en mijn kwetsbaarheid,
waaraan de narcissen zich laven,
elk voorjaar weer vanuit hun
oorsprong tot aan het stervensbed.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 23 januari 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie
om te lentedromen. Mooi gedicht.