HET RAADSEL ERVAN

De hond ligt op zijn rug
En schurkt tegen een dood
In veren aan

Een schrille kreet, zijn baas
Trekt hem er vlug vandaan

Op zijn beurt wrijft hij
Tegen talen, een slotzin
Pakkend schrift is ademhalen

En telkens weer is er een ander
Soort van sterven, pijnlijk soms
Of met zuchten van verlichting
Een wegen van de ziel op gouden
Schalen

Een vers is als een schurend laken
De doorligwond niet te vermijden
Tegen de afschuw helpt geen
Protesteren

Tot stof zal immers alles wederkeren

Biografie van deze schrijver

dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 1 stemmen 153