Nooit ziet men het geheel.
Gedicht in balans,
zinnen in één oogopslag
grenzen vervagen.
Niemandsland van poëzie
voelt het als een drenkeling,
zwemmend in plassen bloed.
Na de woordsporen
tekent zich een omlijnd profiel
van geleefde maskers.
Blufpoker met mensen
met blanco dobbelstenen
wie komt uit de beker?
Voetstuk van waarheid
profetieën krassen licht
in een bloedpaspoort
Muze is lijden,
verstekeling aan de gene zijde,
nooit ziet men het geheel.
Bloedsomloop van liefde
verbinden tongen met elkaar,
iedereen komt klaar.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 4 augustus 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie