inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 53.432):

Zijn eigen schaduw?

Antwoorden en vragen
verschuiven de tijdslijn,
niet gebonden aan grensstations
spannen alleen de doden
hun vermoeide bagage uit
in de brokstukken van de strijd.

menselijke beelden worden
bleker, rekken zich uit in
een eindeloze
stroom van bitterheid
waarin zelfs
de zon veroudert,
vingers
ontstegen aan de bron
waarbij de uren zijn geteld.

tenminste
als men de voortekens leest
ontdaan door de lege ruimten
van de tijd
nog onwetend waar de reis
eindigt of begint,
de toekomst
ligt diep verborgen
in zijn binnenste
rolt de mens zijn eigen schaduw uit.


Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: Pama, 1 november 2014


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 90

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
switi lobi
Datum:
2 november 2014
We dragen het mee.. onze schaduw en al...
Mooi gedaan.
Naam:
geeraardt
Datum:
1 november 2014
het beeld als spiegelende schaduw van het gedicht, mooi dit...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)